Runtalks: Hardlopen met Diabetes

“Als ik iets wil doen, dan doe ik het mét diabetes, ik zoek gewoon uit hoe.”

Op 14 november is het Wereld Diabetes Dag, een moment om stil te staan bij leven met diabetes. Bij The Athlete Club geloven we dat hardlopen meer is dan sport: het is een manier om jezelf fysiek én mentaal te versterken, ook als je met een extra uitdaging leeft.

Anneke woont in Heerhugowaard, werkt als oncologieverpleegkundige en noemt haar baan “de mooiste van de wereld”. Met haar nuchtere Drentse roots, spontane lach en liefde voor beweging is ze een echte spring-in-’t-veld, ook als het leven even tegenzit.
In 2016 kreeg ze onverwacht de diagnose LADA, een vorm van diabetes type 1. “Ik voelde me sportief en gezond, dus toen ze diabetes zeiden dacht ik: nee joh, dat past toch helemaal niet bij mij?” Toch bleek het raak. Haar lichaam maakte geen insuline meer aan, en dat betekende: leren prikken, meten, eten, en vooral: omgaan met grilligheid.
Hardlopen werd een manier om haar kracht terug te vinden. “Diabetes heeft me ook veel gebracht,” zegt ze. “Ik heb geleerd om beter voor mezelf te zorgen, om hulp te accepteren (oké, met lichte tegenzin), en om te waarderen hoe fijn het is om mensen met begrip om me heen te hebben.”

Benieuwd hoe Anneke haar turbo combineert met insuline, humor en hardloopschoenen? Lees haar inspirerende verhaal hieronder.

“Duursport, zoals hardlopen, zorgt voor een daling van mijn bloedsuikerspiegel, dus ik heb altijd Dextro of een suikerhoudend drankje
bij me.”

Wanneer en waarom ben je begonnen met hardlopen?

Na mijn diagnose was het voor mij duidelijk: ik ga hardlopen. Bewegen is goed bij diabetes, en ik kwam terecht bij The Athlete Club. Een dag later zat Michel bij ons aan tafel. “Heb jij wel verstand van diabetes?” vroeg ik. “Nee,” zei hij, “maar dit mag geen probleem zijn. Vertel me er meer over.” En zo begon het.

Bas van de Goor van de Bas van de Goor foundation, welke ook diabetes heeft, hoorde ik in een interview zeggen:
Wat zou ik doen als ik geen Diabetes zou hebben, zou ik dan de bepaalde activiteit willen doen? Als het antwoord JA is…dan ga ik het MET Diabetes ook doen maar dan moet ik onderzoeken HOE ik het ga doen. En zo werd dit ook mijn motto, bijna alles is mogelijk, alleen even kijken hoe ik het ga aanpakken!

Hardlopen is leuk, gezond én goed voor mijn diabetes. Duursport, zoals hardlopen, zorgt voor een daling van mijn bloedsuikerspiegel, dus ik heb altijd Dextro of een suikerhoudend drankje bij me. En voor de zekerheid iets ‘serieuzers’, waar Michel van mij uitleg kreeg, voor het geval ik het zelf niet meer kan toedienen. Gelukkig is dat nog nooit nodig geweest (afkloppen op m’n bidon).
We maakten duidelijke afspraken. Want ja, ik ben een keer stiekem naar huis gegaan met een te lage bloedsuiker. Niet slim. Michel voelt zich verantwoordelijk voor onze veiligheid, en ik had daar even geen boodschap aan, want ik baalde en wilde weg. Daarna afgesproken dat ik hem eerlijk op de hoogte breng als mijn diabetes management niet goed gaat waardoor ik eerder moet stoppen. Want geloof me… bij een te lage bloedsuiker word ik nóg eigenwijzer dan ik al ben. En dan is het nodig dat iemand me even vriendelijk toespreekt (lees: tot de orde roept) en iemand met mij meegaat richting huis zodat ik veilig thuiskom.

Wetende dat je diabetes hebt, en willen beginnen met hardlopen, hoe voelde het toen je dat voor het eerst ging doen?

Hardlopen en diabetes vond ik in het begin super spannend. Ik kon 5 kilometer rennen, maar daar hield het dan ook wel mee op. En dan óók nog mijn diabetes managen? Met vallen en opstaan leerde ik steeds beter hoe hardlopen met diabetes werkt. In het begin van mijn ‘diabetescarrière’ moest ik nog handmatig mijn bloedsuikerspiegel prikken en meten. En geloof me dat is best een uitdaging als je net een sprintje hebt getrokken. Gelukkig heb ik inmiddels een glucose sensor die gekoppeld is aan mijn insulinepomp.
Soms lukt dat prima en soms is het een beetje harken. Het blijft een kwestie van alert zijn.
Daar waar ik een paar jaar geleden nog boos en gefrustreerd kon raken als het niet ging zoals ik wenste leer ik nu steeds beter om het te nemen zoals het komt. Teleurgesteld zijn mag maar ik ben zeker minder boos. En hé…ik hou van uitdagingen, dus dit is er één.
Ook wel weer mooi, toch?

“..ik zal nooit helemaal “vrij” in mijn hoofd kunnen lopen..”

Zijn er kleine routines of rituelen die jou helpen om goed voorbereid te lopen?

Tja… dat vind ik lastig om te benoemen. Ik ben tenslotte nog steeds een spring-in-’t-veld en niet bepaald het type dat alles volgens een strak schema doet. Maar eerlijk is eerlijk, diabetes heeft me wel geholpen om daar wat bewuster naar te kijken en mee om te gaan. Waar ik in het begin nog wisselend at voor een training of wedstrijd (broodje hier, banaan daar, soms gewoon niks), zit er nu veel meer structuur in. Steeds hetzelfde eten klinkt misschien saai, maar het geeft wel duidelijkheid en voorkomt verrassingen die ik liever op het parcours niet tegenkom. Dus 4 uur voor een training of wedstrijd zal ik de insulinepomp in een sportstand moeten zetten, na 2 uur een check en voor de start een check of bloedsuikerspiegel correct is om te starten met hardlopen. Het meten en weten is belangrijkste routine wat diabetes betreft.

Hoe beïnvloedt het hardlopen met diabetes jouw hardlooproutine?

Hier kan ik eigenlijk heel kort over zijn: ik zal nooit helemaal “vrij” in mijn hoofd kunnen lopen. Er is altijd een stukje alertheid dat met me “meeloopt” om vervelende verrassingen te voorkomen. Meten is weten, dus ook tijdens het hardlopen check ik af en toe mijn telefoon om te zien wat mijn bloedsuikerwaarden het doen. Zo kan ik op tijd bijsturen met voeding en via mijn persoonlijke diabetesmanager (dat apparaatje waarmee ik mijn insulinepomp aanstuur, mijn hightech bijrijder, zeg maar)

“Hardlopen met diabetes is geen onmogelijke missie maar het is een avontuur met een handleiding”

Ja, het beïnvloedt mijn hardlopen. Maar nee, het belemmert me niet meer om het gewoon te doen. Ik hou ervan om in het bos of de duinen te lopen en dit doel ik altijd samen met iemand, niet omdat ik niet alleen durf maar uit veiligheidsoverwegingen. Want stel dat ik onwel word door mijn diabetes, dan is het fijn als er iemand bij me is die weet wat te moeten doen.

“Natuurlijk was ik bang en onzeker voor een hypo onderweg. Daardoor nam ik bij de start te veel koolhydraten en liep ik de marathon wel uit met een te hoge bloedsuiker.”

Heb je een doel waar je naartoe werkt?

Drie jaar geleden stelde ik mezelf een doel: het lopen van de marathon van Amsterdam. Want ik dacht weer aan Bas van de Goor zijn uitspraak en dus besloot ik… ik ga ervoor.
Met behulp van mijn internist en van Michel begon ik aan dit avontuur. Waar sommigen zeiden: “Doe het niet, dit is niet goed voor je lichaam laat staan met diabetes,” dacht ik juist: Ik zal het tegendeel bewijzen! Natuurlijk was ik bang en onzeker voor een hypo onderweg. Daardoor nam ik bij de start te veel koolhydraten en liep ik de marathon wel uit met een te hoge bloedsuiker. Niet ideaal, maar hé ..ik kwam over die finish. En dat gevoel? MEGA TROTS! Nu ik weet dat ik het kan, zal ik de volgende keer met meer rust in mijn lichaam en hoofd aan de start staan. En die volgende keer komt er want in 2026 ga ik opnieuw voor de marathon van Amsterdam of een andere stad. Maar eerst werk ik toe naar de halve marathon van Egmond en de 30 kilometer van Schoorl wat ook een mooie uitdaging is.

“TACleten weten elkaar te vinden, of het nu gaat om een gezamenlijke loop, een luisterend oor of gewoon een gezellig praatje.”

Hoe voelt het om onderdeel te zijn van een community als TAC?

Ik ben ontzettend blij dat ik TAC heb gevonden. Want echt, iedereen kan bij deze club aansluiten om te hardlopen. Het maakt niet uit op welk tempo je loopt, er zijn snelle Jelle’s en er zijn lopers die het wat rustiger aan doen. Iedereen doet z’n eigen ding, en dat is helemaal prima. Wat het bijzonder maakt, is het contact. Er wordt verbinding gezocht, tijdens de trainingen, maar ook daarbuiten. TACleten weten elkaar te vinden, of het nu gaat om een gezamenlijke loop, een luisterend oor of gewoon een gezellig praatje. Natuurlijk zijn er momenten geweest, bijvoorbeeld in mijn blessuretijd, dat ik wat afstand ervaren heb bij de club, maar dat ontstaat waarschijnlijk ook door mij eigen gedachten…maar daar weet de trainer dan wel weer korte metten mee te maken. Het is een plek waar ik mezelf mag zijn, mét diabetes, mét uitdagingen, maar vooral: met plezier. En dat maakt elke kilometer de moeite waard.

Wat zou je willen zeggen tegen anderen met diabetes die twijfelen of ze kunnen hardlopen?

Hardlopen met diabetes is geen onmogelijke missie maar het is een avontuur met een handleiding. Ja, je moet wat meer plannen en soms bijsturen. Maar het is zó de moeite waard. Je hoeft geen marathonloper te zijn (mag wel hoor 😉), je hoeft niet de snelste te zijn maar je hoeft alleen maar te beginnen en gaan genieten.

Laat je niet tegenhouden door de stemmetjes die zeggen “kan ik dit wel?” Want geloof me: je kunt meer dan je denkt. En je staat er niet alleen voor, vraag om hulp!
Er zijn mensen, clubs (zoals TAC), en professionals die je maar al te graag willen helpen.
En het mooiste? Je lichaam gaat je belonen. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.
Dus trek die schoenen aan, neem je Dextro mee, en loop. Loop voor jezelf, Loop omdat je het verdient. En als je onderweg een keer struikelt? Dan sta je gewoon weer op. Want dat is wat hardlopers doen. 💪👟

En…ik ben bereid je te helpen! Dus…zoek mij maar op 😊

Anneke laat zien dat hardlopen met diabetes niet draait om beperkingen, maar om mogelijkheden. Met een flinke dosis humor, een beetje eigenwijsheid en de steun van de TAC-community blijft ze in beweging, op haar eigen tempo, met haar eigen aanpak. Haar verhaal is een reminder dat je met de juiste mindset en mensen om je heen, méér kunt dan je denkt.
Wil je haar wat vragen, of gewoon haar reis volgen, ze is te vinden op Strava (Anneke Zwanepol) en Insta (anneke_zwanepol).